حكايت «معشوق ذليلي» بودن عاشقان، البته حكايت كهني است كه ريشه در هزار سال ادبيات فارسي دارد. حكمت اين حكايت هنوز هم كه هنوز است بر بنده معلوم نشده است!
يكي از اعزه ياران، اين حكايت را در اين رباعي طنازانه بدين نحو بيان فرمودهاند:
از چنگ زنانه زخم و زيلي شدهايم
گلگونه رخ از نشان سيلي شدهايم
بر عكس تمام زن ذليلان جهان
ما مظهر معشوق ذليلي شدهايم.
®
نكته اول: معشوق ذليلي، شعبه كوچكي از زن ذليلي است و از آن بيمي به دل راه نبايد داد!
نكته دوم: اين هم رباعي ما:
عاشق كه زمانه زخم زد بسيارش
شاكي شده از دلبر لاكردارش
كي گفت كه دنباله معشوقه رَوَد
زين كوچه كه سر ميشكند ديوارش؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر